Woensdag 29 september 2021

Het afgelopen weekend 25/26 september niet geroeid, zaterdag was er niemand en skiffen houd ik niet echt van en zondag hadden wij een ander plan: Guatavita.

Zondag 26/9 met busje zus en busje zo naar het dorpje Guatavita getuft, gelegen aan het meer Tominé waaraan ook de roeiclub zit. Als reeds eerder verteld het meer van Tominé is een stuwmeer zoals bijvoorbeeld Lac Val d'Isère in Frankrijk waarin het dorp Tignes lag dat nu dus onder water ligt. Met Guatavita gebeurde iets soortgelijks. Vanaf 1963 liep het stuwmeer vol en moesten de inwoners verhuizen naar Guatavita la Nueva, een goede honderd meter hoger gelegen, 3 km verderop. Helaas was het nieuwe dorp nog niet helemaal klaar. Ook was het plan slecht gecommuniceerd, niet alle dorpsbewoners begrepen of was duidelijk verteld wat er ging gebeuren, totdat ze natte voeten kregen. Onder leiding van de pastoor werd, tevergeefs uiteraard, protest aangetekend.

Wij zijn nog eens wezen kijken bij het oude dorp. Er is niets méér te zien dan een spits van de kerktoren, wordt althans beweerd. Dat kan niet kloppen, op Google Earth zie je duidelijk de omtrekken van het oude dorp, deels op het droge, deels in het water. De "kerktorenspits" is gewoon een witte paal, soort obelisk, die ongeveer op de plek van de vroegere kerk staat. Het dorp met kerk en al is na vertrek van de bewoners met de grond gelijk gemaakt. Zo goed als zeker om te voorkomen dat de verdreven bewoners, die nogal fors geprotesteerd hebben, met pastoor en al op de een of andere manier weer zouden terugkeren. 

Guatavita la Nueva heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een waar uitgaanscentrum voor de bewoners van Bogota die 's zondags zin in een autoritje hebben of, zoals wij, een busritje. Het nieuwe dorp is ontworpen door Jaime Ponce de Leon in opdracht van de elektriciteitsmaatschappij die het meer vol liet lopen. Ponce de Leon is van origine een Spaans architectenbureau, geen kleine jongens. De stijl van het nieuwe dorp is zéér Spaans, en wit, vergelijkbaar met dorpjes zoals die je ook kunt vinden in Andalusië.

Maandag 27/9 hebben we een bezoek gebracht aan het Cementerio Central, het centrale kerkhof. Op een oppervlakte van zo'n 6,6 hectare staan een ongelooflijke hoeveelheid mausolea van families die daarin hun geliefden "inmetselen". De overledenen worden niet begraven, maar in een nis in de muur of wand van het mausoleum geschoven die vervolgens met een steen dichtgemetseld wordt. Op de steen uiteraard de naam en de datum van overlijden. Vaak niet meer dan dat. Maar kan ook met foto, stichtelijke dichtregel, lofzang of iets dergelijks. De begraafplaats is omgeven door een muur waarin ook weer begraafplaatsen voor hen die geen mausoleum hebben. Er waren nogal wat bezoekers die kennelijk de nis van hun geliefde kwamen verzorgen, er bloemen plaatsen of schoonmaken. Opvallend was dat sommigen hard op de stenen afdekplaat sloegen, steeds weer. vermoedelijk om de overledene te laten weten dat hij of zij daar is, dat die niet vergeten is. Fascinerend. 

Morgen 30/9 vliegen we naar Cali. Geen busreisje. Die duurt 10-12 uur, terwijl het vliegtuig het binnen een uur doet, nagenoeg voor dezelfde prijs.

Groet, Carel