Maandag 25 juli, San José

Van goede vrienden hebben we een auto te leen gekregen, een 4x4 Toyota nog wat. Een enorm ding, beetje bejaard, maar rijdt goed (genoeg). Dat gaat een stuk gerieflijker dan per bus. Het is even tegen onze principes, maar daar hebben we ons (met enige moeite) overheen gezet. Het busvervoer is in Costa Rica een stuk slechter geregeld dan bijvoorbeeld in Panamá waar naar ieder gehucht per uur wel een keer een minibus of groter rijdt. Hier gewoon niet of misschien 3 x per dag of zo. En dan de vertrekpunten in de stad, er zijn terminals waar diverse maatschappijen gebruik van maken, maar niet allemaal. Dit omdat ze voor gebruik moeten betalen. Dus is het goedkoper om de vertrekhalte ergens langs een straat te plaatsen. Dan moet je maar zien te weten te komen waar dat is. Er is nauwelijks een systeem dat aangeeft waar welke bus naar welk gehucht vertrekt. Vragen staat vrij en er is ook altijd wel weer iemand die dat dan weet. De adressering is dan het volgende: 300 m naar het zuiden, dan 200 m naar het westen en dan tegenover de kerk santo die of deze. Alhoewel alle straten nummers en/of namen hebben en de huizen en gebouwen huisnummers, worden die niet gebruikt. Het is altijd zoiets als: vanaf de pulperia zo en zo 200 m noord en dan 100 m west en dan 50 m noord van het politiebureau, of zo. Die 100 m zijn in werkelijkheid blokken of straten en bij lange na geen 100 m, meestal 50. Het is even wennen, maar je komt er altijd wel. 

Vandaag, maandag 25 juli, is het een nationale feestdag: "Dia de la Anexion de Guanacaste", 198 jaar geleden. Dat is in het licht van de overval door Rusland op de Ukraïne een merkwaardig feest. Guanacaste hoorde ooit bij Nicaragua. De bewoners van de 3 grootste steden gaven op gegeven moment te kennen (hoe zou dat gegaan zijn 198 jaar geleden) dat ze liever onderdeel van Costa Rica zouden zijn. Er werd een volksraadpleging gehouden die in het voordeel van Costa Rica uitpakte. Van de 3 steden stemden 2 vóór en één tegen zodat de vóórstemmers wonnen. Vervolgens nam Costa Rica bezit van Guanacaste bij wet op 25 juli 1824, en sindsdien is het een deel van Costa Rica. Dat wordt ieder jaar groots gevierd met veel folkloristische dans, muziek, paarden, ossen, noem maar op, één grote kermis. De annexatie leidt tot op de dag van vandaag tot animositeit tussen de Nicaragua en Costa Rica. Niet alleen dat overigens, er zijn vaker conflicten die de 2 landen nogal eens in den Haag uitvechten. Het gaat dan vooral over de grensrivier, de Rio San Juan.

Die rivier was een aantal jaren geleden in het nieuws omdat China er een kanaal van zou maken ter vervanging of aanvulling van het Panamakanaal. Chinezen begonnen te baggeren met een minuscuul zuigertje, dat ging niks worden (dat kon je zo wel zien). Tegelijkertijd werd een deel Costaricaans grondgebied bezet door Nicaragua, dat leidde naar Den Haag. Waar het vooral om ging, was de onteigening van grond van Nicaraguaanse boeren door de Nicaraguaanse overheid ten behoeve van het kanaal dat er niet komt. Kortom, regelmatig problemen in de area.   

Vorige week woensdag (20/7) een bezoek gebracht aan het verlaten Sanatorium Durán. Een sanatorium voor tuberculosispatienten, opgericht in 1918 op een gezonde 2400 m hoogte en weer gesloten in 1974, niet meer nodig. Het is een schitterend complex, geheel verlaten en spookachtig mooi. Precies om dat laatste komen er toch regelmatig bezoekers en is het min of meer in een staat gebracht dat het niet meer zo veel te lijden heeft van weer, wind en vandalisme: ramen en leidingen er uit, en veel ruimtes dichtgetimmerd.  

Vorige week zaterdag (23/7) het Nationaal Museum bezocht dat gehuisvest is in een oude kazerne. Bijzonder. Blijkt dat Columbus zelf de naam "Costa Rica" verzonnen heeft, terwijl hij slechts één keer hier voet aan wal gezet heeft, bij Limon aan de Atlantische kust, en gauw weer weg was. Volgens verhalen zou het land rijk zijn aan goud, wat niet zo is, omdat de lokale bevolking voor zover hij die tegenkwam behangen was met gouden sieraden. Gelukkig kwamen de Spanjaarden er snel achter dat het land nagenoeg onbegaanbaar was door de buitengewoon steile heuvels en bergen, de vele vulkanen, de vervelende moskito's, de vijandige lokale bevolking, de grote hoeveelheden regen die er valt. Dit droeg bij aan een zeer trage en minimale kolonisatie van het land. In 1824, ten tijde van de bovengenoemde annexatie, woonden er ongeveer 60.000 mensen in heel Costa Rica. Momenteel 5,2 miljoen.

José Figueres heeft vanaf dit complex in 1948 na het winnen van een kleine burgeroorlog in een toespraak het leger afgeschaft zodat dat zelfde leger hem in ieder geval niet kon afzetten. Slimme zet. 

Groet,

Carel en Andrea