Zondag 29 mei 2022, El Roble, Puntarenas

Sinds afgelopen donderdag (26/5) zijn we bij kennissen in El Roble, Puntarenas (Costa Rica nog steeds), bij vrienden. Hier blijven we een paar dagen en dan gaan we misschien een week of 2 naar San Ramon, een stad die wat hoger ligt en dan ook koeler is. Want hier aan de kust is het knap warm en ook benauwd (veel muggen ook).

De stad Puntarenas is de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Het woord "Puntarenas" komt van "punta arenas": zandpunt, en dat is precies de omschrijving van wat het is: een 12 km lang duin vanaf de rechteroever van de rivier "Rio Barranca" naar het westen, links en rechts water en aan het eind, de punt van het duin. Je kunt dat mooi zien op "google earth", als je intikt "Puntarenas, Costa Rica" (er ligt ook een stad met nagenoeg dezelfde naam in Chili, die heet dan Punta Arenas). Helemaal aan het eind van het duin ligt dus Puntarenas. 

Andrea heb ik hier voor het eerst in 1980 ontmoet. Dredging VO2, een firma deels Van Oord Utrecht, deels Van Ommeren Rotterdam, waar ik toen bij werkte, had een werkje aangenomen in de haven van Caldera bij Puntarenas: het uitbaggeren van het bassin en het toegangskanaal. Puerto Caldera zoals het nu officieel heet, zou dan de havenfunctie overnemen van Puntarenas, 15 km verderop. Puntarenas namelijk had eigenlijk helemaal geen haven, vanaf het strand was er een houten T-pier op stalen fundatie een eind de zee in gebouwd. Er kon zelfs een goederentrein over die houten pier rijden tot aan de schepen. Voor containertransport was het totaal ongeschikt, dat moest Puerto Caldera gaan worden. 

De opening van de haven in Caldera was tegelijk de doodsteek voor Puntarenas. Daar had je volop leven met kroegen en kleine winkeltjes en allerlei handel die je nu eenmaal hebt in een haven waar schepen langere tijd liggen. Het laden en lossen aan de T-pier kon namelijk wel eens een week of twee in beslag nemen. In de tussentijd zochten de zeelieden hun vertier bij gelegenheid op de wal. Toen ik hier voor het eerst kwam in 1980 waren er in de straten bij de haven nog volop kroegen met van die halve klapdeurtjes. De lokale agent van de KNSM leidde mij rond in zijn auto, een Peugeot 504 (weet ik nog). Plots werd er een vent door de klapdeurtjes van de kroeg "Lucky Strike" naar buiten gegooid, vlak voor de auto die wij maar net konden ontwijken. Eergisteren (27/5) spraken wij nog een wat oudere mevrouw die aan huis empanadas (soort gebakken envelopjes van deeg met kaas of vlees erin) verkocht en zei dat sinds de verplaatsing van de haven naar Caldera, Puntarenas dood was. Ik voelde mij uiteraard schuldig, tenslotte had ik daar als assistent project manager stevig aan bijgedragen. Had ik het niet gedaan, had een ander het wel gedaan, troostte ik mij. Had ik bovendien Andrea niet ontmoet.

Andrea werkte namelijk als receptioniste in hotel Colonial waar wijlen mijn collega Adriaan Spies, de project manager, en ik verbleven. Wekelijks betaalde ik de rekening met een stapel American Express Traveller Cheques, aan de balie, bij haar, zodoende. 

Toch zagen wij dat de teruggang van Puntarenas min of meer gestopt is. Waren wij tot vorig jaar augustus nog van mening dat het een "lost city" was, geen toekomst, geen werk, veel criminaliteit, veel vuil, slechte wegen, vervallen huizen en openbare gebouwen, enz., inmiddels is er veel verbeterd. De overheid heeft geïnvesteerd in een paar belangrijke overheidsfuncties zoals een politiebureau voor de hele provincie, een visserijkantoor, wegen strak geasfalteerd, park en zwembad aangelegd, straatverlichting verbeterd. Je ziet bij de "punt" van Puntarenas, La Punta geheten, een soort eindpunt, dat er 's avonds veel mensen gaan zitten, nemen een drankje mee, ontmoeten elkaar. Ook de restaurants en diverse cafés, wat netter dan 42 jaar geleden, worden volop bezocht, veel leven op straat. het gaat gelukkig de goeie kant op.

Morgen, 30 mei, zet ik er wat foto's bij. Is altijd even een dingetje met dat zwakke internet.

Groet,

Carel & Andrea